Ovakent Özbek Göçmenlerinde Kültürleşme Düzeyleri

İrfan Atalay; Ferda Dikmen; Sonel Bosnalı; Yusuf Topaloğlu

doi:10.33182/gd.v5i2.607

Yazarlar

İrfan Atalay Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Fransız Dili ve Edebiyatı Bölümü
Ferda Dikmen Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi Yabancı Diller Yüksekokulu
Sonel Bosnalı Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi Fen Edebiyat Fakültesi Fransız Dili ve Edebiyatı Bölümü
Yusuf Topaloğlu Tekirdağ Namık Kemal Üniversitesi Yabancı Diller Yüksekokulu

DOI:

https://doi.org/10.33182/gd.v5i2.607

Özet

1979 yılında işgal ve devamındaki terör yüzünden ülkelerinden koparak göçer duruma düşmüş ve Hatay-Ovakent’e yerleştirilmiş Özbek asıllı bir grup Afganistan vatandaşının kültür ve kimliklerini koruma çabalarını, kültürel değişimlerinin yönü ve hızını, değişimlerinin düzey ve biçimlerini belirlemeye yönelik yapılan ve sahada gerçekleştirilen anket çalışmasıyla desteklenen bu çalışma, kültürel azınlık bir topluluk durumundaki göçerlerin kültür(süz)leşme (acculturation) sürecini incelemektedir. Çalışmada, kültürel boyutlarıyla ele alınan topluluğun durumu makro düzeyde değerlendirilmiştir. Yedi bin kişilik göçer nüfusun 0.03 oranında küçültülmesiyle, farklı yaş ve cinsiyetten, 210 kişilik denek grubuna kültürün devamlılığı, çeşitliliği, değişimi ve egemen kültürle bütünleşme sürecini ölçmeye yönelik, yaşam biçimleri, benimsedikleri kimlik, dinsel uygulamaları, örf ve adetleri, aidiyetleri, meslekleri ve yemek kültürlerine yönelik yirmi dört soruluk bir sormaca uygulanmıştır. Yanıtlar Likert ölçekleme yöntemi ve John W. Berry’nin göçerlerin başka kültürlerle temasları durumunda karşılaştıkları süreçleri ele aldığı kültür(süz)leşme izlemleri kuramı çerçevesinde değerlendirilmiştir. Elde edilen veriler, Özbek göçerlerin Türk toplumuyla her yönüyle bütünleşmeyi sürdürdüğü, ancak Ovakent’in egemen kültür bireylerinden ayrık bir konumda olmasının bu süreci yavaşlattığını göstermektedir..

ABSTRACT IN ENGLISH

Acculturation among Uzbek Immigrants in Ovakent

This study, based on a survey, explores the efforts and experiences of maintaining the culture and identity among Uzbek immigrants, who were uprooted due to the occupation and the terror in 1979, and had moved to Hatay-Ovakent. It examines the process of acculturation of Uzbek migrants in a community in order to understand the process and speed of a cultural change. In this study, the Uzbek community is analysed at macro level. A questionnaire of twenty-four questions about the continuity of culture, diversity, exchange and integration processes are explored with a sample representing 0.03 percent of (210 respondents) a migrant community of seven thousand. The responses were collected using a questionnaire employing Likert Scale questions following the framework of acculturation strategies theory of John W. Berry regarding immigrants in contact with other cultures. We have found that Uzbek migrants continue to acculturate with Turkish society in all aspects, but due to Ovakent’s isolated position and distance from the mainstream culture in Turkey, this process has seemingly slowed down.

Referanslar

Atalay, İ. (2017). Türk ve Fransız çocuk yazınında göç olgusu: Karşılaştırmalı bir inceleme. Tekirdağ: Türkiye.

Azzi, A. E., & Klein, O. (1998). Psychologie sociale et relations intergroupes. Paris: Dunod.

Berry, J. W. (1980). Acculturation as varieties of adaptation. A. P. (Ed.) içinde, Acculturation: Theory, models and some new findings (s. 9-25). Westview: Boulder.

Berry, J. W. (1991). Understanding and Managing Multiculturalism: Some possible implications of research in Canada. Psychology and Developing Socieries, 3(1), 17-49.

Berry, J. W. (1997). Immigration, acculturation, and adaptation. Applied Psychology: An International Review(46), 5-34.

Berry, J. W. (2000). Acculturation et identité. J. Costa-Lascoux, A. Hilly, & G. Vermès içinde, Pluralités des cultures et dynamiques identitaires (s. 83). Paris: L'Harmattan.

Berry, J. W., Kim, U., & Mok, D. (1987). Comparative Studies Of Acculturative Stress. International Migration Review(21), 491-511.

Berry, J. W., Poortinga, Y. H., Segall, M. H., & Dasen, P. R. (2002). Cross-cultural psychology: Research and applications . New York: Cambridge University Press.

Clanet, C. (1990). L’interculturel. Introduction aux approches interculturelles en Education et en Sciences Humaines. Toulouse: Presses Universitaires du Mirail.

Demorgon, J. (1999). J. Demorgon Un modèle global dynamique des cultures et de l’interculturel in (1999). J. Demorgon, & E. M. Lipiansky içinde, Guide de l’interculturel en formation (s. 81-87). Paris: Retz.

Labelle, M., Field, A.-M., & Icart, J.-C. (2007). Les dimensıons d'intégratıon des immigrants, des minorıtés ethnoculturelles et des groupes racisés. Montréal: Université du Québec.

Padilla, M. (1987). Acculturation and stress among immigrants and later generation individuals. D. F. (Ed.) içinde, The quality of urban life: Social, psychological, and physical conditions (s. 101-120). Berlin: Walter de Gruyter.

Redfield, R., Linton, R., & Herskovits, M. J. (1936). Memorrandum for the study of acculturation. American Anthropologist, 38, 149-152.

Rumbault, R. G. (1998). Pradoxes and Orthodoxies of Assimilation. Sociological Perspectives, 40(3), 483-411.

Sam, D. L. (2006). Acculturation: Conceptual background and core components. D. L. Sam, & J. W. (Ed.) içinde, The Cambridge handbook of acculturation psychology (s. 11-26). New York: Cambridge University Press.

Sirkeci, İ. (2012). Transnasyonal mobilite ve çatışma. Migration Letters, 9(4), 353-363.

Teske, R. H., & Nelson, B. H. (1974). Acculturation and assimilation: a clariﬁcation. American Ethnologist, 1, 351-367.

Tilbe, A. (2015). Göç/Göçer yazını incelemelerinde çatışma ve göç kültürü modeli. 3rd Turkish Migration Conference,Charles University Prague, Turkish Migration Conference 2015 Selected Proceedings (s. 458-466). Londra: Transnational Press London.

Vinsonneau, G. (1997). Culture et comportement. Paris: Armand Colin.